Ο Νίκος Χριστοδουλίδης αποδομεί σχεδόν καθημερινά το υπάρχον πολιτικό σύστημα, ειδικότερα τα κόμματα του αυτοαποκαλούμενου κέντρου όπου ανήκει το ΔΗΚΟ, πριμοδοτώντας παρασκηνιακά και ενίοτε φανερά (βλ. παρουσίαση βιβλίου Παπαχαραλάμπους) το ΕΛΑΜ και ο Νικόλας είναι τύπου “όχι, όχι δεν συμβαίνει αυτό, είναι μια παραπλανητική εικόνα που πρέπει να βγει ο Πρόεδρος να διαψεύσει”. Δεν ξέρω βέβαια πόσο είναι διατεθειμένος ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ να περιμένει τον Χριστοδουλίδη να βγει να διαψεύσει τον έρωτά του για την ακροδεξιά, υποψιάζομαι όμως πως εμπίπτει στην κατηγορία “κοιμήσου, δεν θα στείλει”. Βέβαια Νικόλας είναι αυτός, όχι και το πιο ακονισμένο μαχαίρι στο συρτάρι της εγχώριας πολιτικής, συνεπώς μπορεί να μείνει μήνες στο “διαβάστηκε” και να νομίζει ότι ο άλλος έμεινε από μπαταρία. Φοβερό πράγμα η άρνηση. Ειδικά όταν προηγείται ή ακολουθεί τις κωλοτούμπες για τις οποίες είναι γνωστό το δημιούργημα του Σπύρου Κυπριανού.
Μπορεί λοιπόν κάποιος να αποδομήσει το υπάρχον πολιτικό σύστημα κάτω από τη μύτη των άμεσα ενδιαφερομένων και χωρίς πρακτικά να κάνει το παραμικρό; Αν αυτός είναι ο Νίκος Χριστοδουλίδης aka ο Βασιλιάς της Απραξίας και το πολιτικό σύστημα αυτό που γνωρίζουμε, τότε δεν χρειάζεται κάποια διαβολικά έξυπνη ενορχήστρωση για να το αποδομήσεις - τα καταφέρνει περίφημα και μόνο του! Κατά καιρούς διάφοροι πιστώνουν στον ΝΧ ένα περίπλοκο σχέδιο διάλυσης των συμβατικών κομμάτων προς όφελος της ακροδεξιάς και διαφόρων ανερχόμενων (διαττόντων και μη) αστέρων ώστε να είναι εύκολη λεία για τις προεδρικές του ‘28. Η προσωπική μου εκτίμηση είναι πως για μια ακόμα φορά υπερεκτιμάμε τον Χριστοδουλίδη. Ναι μεν υπάρχει σχέδιο όμως δεν είναι τόσο κοντά στον Μακιαβέλι ή έστω τον Jigsaw του Saw όσο στο... Final Destination. Και εξηγούμαι για τους μη εξοικειωμένους με τον κόσμο των horror franchises. Αυτό που συμβαίνει σήμερα στα κόμματα -και θα το δούμε παρακάτω- δεν φαίνεται να οφείλεται σε κάποιο περίπλοκο, καταχθόνιο, ιδιοφυές σχέδιο που καταστρώνει ύπουλα και μεθοδικά ο ΝΧ όλα αυτά τα χρόνια κάτω από τις μύτες μας, αλλά περισσότερο στο ότι η αποδόμηση είναι αναπόφευκτη, απλά ο ΝΧ όχι μόνο δεν κάνει τίποτα για να βοηθήσει αντίθετα προσπαθεί όσο μπορεί -κυρίως παρασκηνιακά όπου έμαθε να κινείται όλα αυτά τα χρόνια- να την επισπεύσει. Ας πούμε πως πετάει ένα κέρμα που κυλάει στον δρόμο. Το βλέπει ένας σκύλος που το περνάει για μπαλάκι, αρχίζει να το κυνηγάει, κόβει τον δρόμο ενός ντελιβερά με το μηχανάκι που φρενάρει απότομα, γλιστράει στο κράσπεδο και πέφτει ενώ το μηχανάκι πάει και καρφώνεται πάνω σε έναν ηλεκτρικό πίνακα στο απέναντι πεζοδρόμιο που βραχυκυκλώνει και πιάνει φωτιά η οποία σε διπλανό υπόγειο όπου φυλάσσονται παράνομα φιάλες αερίου. Η έκρηξη διαπερνά τα τοιχώματα επεκτείνοντας τη φωτιά σε διπλανή αποθήκη καυσίμων και μέσα σε δευτερόλεπτα, ολόκληρο το οικοδομικό τετράγωνο τινάζεται στον αέρα!
Η αλυσιδωτή αντίδραση ξεκίνησε εδώ και καιρό με τη σταδιακή απαξίωση των κομμάτων, με αποκορύφωμα το clusterfuck των Ευρωεκλογών και την ανάδειξη του Φειδία. Ο ΝΧ ξέρει πως δεν έχει ελπίδες επανεκλογής το ‘28 εάν τα κόμματα βγουν ενισχυμένα και συσπειρωμένα από τις βουλευτικές του ‘26. Απεναντίας πιστεύει πως με αποδυναμωμένα ή/και απαξιωμένα κόμματα έχει περισσότερες πιθανότητες με δύο πιθανά σενάρια. Ένας βαριά λαβωμένος ΔΗΣΥ κοντά ή και κάτω από το 20% δεν θα έχει επιλογή από το να προσδεθεί στο άρμα του Προέδρου (πιστέψτε με, πέντε χρόνια στην αντιπολίτευση είναι πάρα πολλά για τους Συναγερμικούς) δίνοντάς του πρόσβαση σε μια μεγαλύτερη (και ποιοτικότερη) δεξαμενή στελεχών για σχηματισμό κυβέρνησης. Ακόμα κι αν στην Πινδάρου πάθουν καμιά κρίση συνείδησης και δεν ενδώσουν, ο ΝΧ θα ποντάρει στο υπερκομματικό προφίλ του, λανσάροντας μια “νέα εποχή” όπου οι πολίτες ψηφίζουν πρόσωπα και όχι τα ξεπερασμένα και παρωχημένα κόμματα. Και αν όλα πάνε κατ’ ευχήν για τον ίδιο εάν βρεθεί τη 2η Κυριακή αντιμέτωπος με έναν κομματικό υποψήφιο, ακόμα και του ΔΗΣΥ, θα έχει τεράστιες πιθανότητες επανεκλογής. Τα μόνα που στέκονται εμπόδιο στα σχέδια του είναι τα κόμματα αλλά αυτά έχουν εδώ και καιρό που αυτοπυροβολούνται στα πόδια.
ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, ΔΗΠΑ και Οικολόγοι θεωρούνται πλέον αμελητέες ποσότητες και η απαξίωση που έδειξε ο ΝΧ στα τρία πρώτα στη μέχρι τώρα συνύπαρξή τους στην κυβέρνηση (σε συνδυασμό με την αναπόφευκτη φθορά από την κυβερνητική απραξία και τις αλλεπάλληλες γκάφες) τα έχει οδηγήσει σε μια οικτρή κατάσταση μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, ΕΔΕΚ και ΔΗΠΑ θεωρούνται νεκρά και θαμμένα, οι Οικολόγοι φυτοζωούν και το ΔΗΚΟ χάνει τον ρόλο του ρυθμιστή - θα είναι τυχερό αν το ‘26 βρεθεί στη θέση που είναι σήμερα η ΕΔΕΚ. Ο ΝΧ ξέρει ότι το μέλλον είναι το ΕΛΑΜ το οποίο πριμοδοτεί κρυφά και φανερά, αποδυναμώνοντας παράλληλα τον ΔΗΣΥ τον οποίο στέλνει σε ένα ατέρμονο κυνήγι της ακροδεξιάς που τον εξασθενεί ακόμα περισσότερο και παράλληλα ενισχύει την τελευταία. Πρακτικά ο ΔΗΣΥ κυνηγάει την ουρά του, προκαλώντας ανησυχία στους κεντροδεξιούς/μετριοπαθείς του χώρου που βλέπουν το δημιούργημα του Γλαύκου Κληρίδη να παίρνει μια επικίνδυνη και ίσως μοιραία ακροδεξιά στροφή τρέχοντας πίσω απ’ το ΕΛΑΜ.
Την ίδια στιγμή ο ΝΧ δεν χρειάζεται πρακτικά να κάνει τίποτα. Αρνείται ότι εμπλέκεται στα προεκλογικά (τεράστιο ψέμα), αρνείται πεισματικά να καταδικάσει ή έστω σχολιάσει αρνητικά οποιαδήποτε κίνηση του ΕΛΑΜ (ακόμα και το ευρω-φιάσκο του Γεάδη) παρά τις συνεχείς επικλήσεις στελεχών του ΔΗΚΟ (που νομίζουν ότι βρέχει) και ταυτόχρονα τροφοδοτεί με στελέχη την ακροδεξιά η οποία επίσης μαζεύει και κάθε πικραμένο/αποτυχημένο που εγκαταλείπει το μαντρί της Πινδάρου. Υψηλόβαθμο στέλεχος του ΔΗΣΥ όταν το ρώτησα εάν τους ανησυχεί η άνοδος της ακροδεξιάς ως φαινόμενο που μπορεί να βλάψει τον τόπο ή απλά τους κλέβει ψήφους, μου απάντησε χωρίς ενδοιασμούς “μα φυσικά επειδή μας κλέβει ψήφους”. Αν το ΕΛΑΜ αύξανε τη δύναμή του αντλώντας από άλλους χώρους όχι μόνο δεν χάλαγε τον ΔΗΣΥ η άνοδος της ακροδεξιάς, αντίθετα θα αποτελούσε τον κοινοβουλευτικό και γιατί όχι, κυβερνητικό εταίρο του. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε πως οι δυο τους είχαν υπογράψει το δικό τους Σύμφωνο Μολότωφ - Ρίμπεντροπ (βλ. εκλογή Αννίτας στην προεδρία της Βουλής) πριν το ΕΛΑΜ πάει φουλ... Μπαρμπαρόσα στον κώλο της Πινδάρου.
Τον μόνο χώρο που δεν ελέγχει ο ΝΧ είναι το Άλμα του Οδυσσέα, του έτερου disruptor του πολιτικού συστήματος που είναι και ο μόνος που φοβούνται Πρόεδρος και ΕΛΑΜ καθώς απευθύνεται στο ίδιο ακριβώς απογοητευμένο από τα συστημικά κόμματα κοινό χωρίς να φέρει κομματικά βαρίδια ή την ακροδεξιά τάτσα. Και επίσης ένας υπολογίσιμος αντίπαλος του ΝΧ το ‘28, ειδικά εάν καταφέρει να αποσπάσει την υποστήριξη του ΑΚΕΛ (το οποίο επίσης δεν χρειάζεται να αποδομήσει ο ΝΧ καθώς τα καταφέρνει μια χαρά από μόνο του!)
Αν πιστώνω κάτι στον Νίκο Χριστοδουλίδη είναι πως καταφέρνει και τους παίζει όλους στα δάχτυλα όχι γιατί είναι κάποιος επιδέξιος puppet master αλλά γιατί οι άλλοι έχουν φθαρεί σε τέτοιο βαθμό που είναι πολύ πιθανό στην επόμενη Βουλή να υπάρχει κόμμα με την ονομασία Σήκου Πάνω. Ειδικότερα ο ΔΗΣΥ που μέχρι πρότινος φάνταζε ως το μοναδικό ανάχωμα στην επέλαση του λαϊκισμού, από την άποψη ότι παραμένει ο επικρατέστερος να κυβερνήσει σε αντίθεση με το διαρκώς συρρικνούμενο ΑΚΕΛ, ενώ τώρα δείχνει όχι μόνο να τον αγκαλιάζει αλλά επίσης να βρεθεί να συγκυβερνήσει είτε με ΝΧ, είτε με ΕΛΑΜ.
Το πολιτικό σύστημα τα σκάτωσε και η τιμωρία του είναι κάποια στιγμή να καταστεί τόσο relevant όσο το ViewMaster. Αν δεν αναδειχθούν σοβαροί νέοι παίκτες ή δεν συνέλθουν οι παλιοί (που το βλέπω χλωμό) ας μην μυξοκλαίνε μετά ότι το πολιτικό σκηνικό γέμισε Φειδίες, Τόρνους και Θεμιστοκλέους.
Και ο Χριστοδουλίδης εννοείται πως θα κάνει πάρτι. Άλλωστε το μόνο που χρειάστηκε ήταν ένα κέρμα...
